wieczny-optymista

Pierwsza piemna matura z głowy. Wiem, że popełniłem sporo błędów i już procencik leci na łeb na szyję, ale jutro angielski, spróbujemy wyrobić 100 %. :-)

Boję się, że zabrakło mi dziś chwilowego refleksu, po prostu celnej riposty, ale muszę się usprawiedliwić, że wynikło to po prostu z ogromnego zaskoczenia. W życiu się nie spodziewałem takiej odpowiedzi, ba, nawet o pytaniu/zdaniu nigdy bym nie pomyślał. Ale jak się okazało, to przypadkowe wyrwanie się przyniosło wymierny efekt w postaci informacji, że Paulina jest całkowicie wolna, czego do tej pory pewnym być nie mogłem. Jutro czeka mnie więc ciężka przeprawa, trzeba się umówić. :-)

Zawsze wierzyłem, że nic się nie dzieje bez przyczyny. Każde wydarzenie jest potrzebne, nawet jeśłi jego sens odnajdujemy po latach, lub w ogóle go nie znajdujemy. Może się bowiem zdarzyć, że pewne wydarzenie będzie miało wpływ nie na nas, ale na kogoś innego. Potem ten ktoś może dzięki temu wydarzeniu wpłynąć na nas, a my nie zauważymy połączenia z pierwotnym wydarzeniem. Często pewne wydarzenia o dużej wartości mijają nas bardzo szybko, przychodzą przypadkiem i trudno je zauważyć. Tak ja ta moja dzisiejsza krótka wymiana zdań. Trzeba być zawsze przygotowanym jak najlepiej na wszelkie niespodzianki, by jak najszybciej zareagować. Wiadomo, że nie jesteśmy w stanie prtzygotować się na każdą ewntualność, ale z pewnością każda ewentualność, na jaką się przygotujemy może nastąpić.

Ja, na przykład, przygotowuję sobie scenariusz spotkania z Pauliną, chociaż wiem, że nie uda mi się go zrealizować, albo z powodu innyc niż spodziewane okoliczności, albo ze zwyczajnej tremy, braku refleksu. W takich chwilach, scenariusze wymyślone dużo wcześniej bardzo się przydają, a jeśli nie, trzeba liczyć na szczęście i przypadek

Właśnie zdałem sobie sprawę, jak niezwykłe chwile, prawdopodobnie jedne z najpiękniejszych w życiu są teraz moim udziałem. Po pierwsze matury - zdaje się je raz w życiu. Nieważne czy w nowej czy starej formie, w kwietniu lub maju, i tak jest to coś niepowtarzalnego. Na razie przychodzi mi cieszyć się z matur ustnych, teraz pisemne i koniec tego etapu. Minął tak szybko i dopiero teraz widzę, że niestety zbyt szybko...

Przyjdzie niedługo czas, by wyjechać z miasta, może już na zawsze. Trzeba będzie pożegnać się z przyjaciółmi. Najgorsze jednak jest to, że po raz pierwszy w życiu poznałem kogoś, z kim chciałbym spędzić resztę życia, a teraz trzeba będzie się rozstać. Nie jest bowiem możliwy wyjazd do jednego miasta, a taki kontakt na odległość to już nie to samo. A przez te pięć lat studiów wiele może się jeszcze wydarzyć. Oczywiście samych przyjemnych rzeczy.

Cały czas nie opuszcza mnie też radość z powodu wyboru nowego papieża. Ciągle na nowo podbija moje serce, tak jak na przykład dzisiaj pozdrawiając wiernych po polsku.

Jutro matura z polskiego (powodzenia wszystkim) , spotkanie z Pauliną i kolejny wspaniały (choć pewnie deszczowy) dzień. :-)

Habemus Papam! Te słowa na długo zostaną w mej pamięci. Spełniły się dziś moje przewidywania, Joseph Ratzinger został wybrany na papieża i jako Benedykt XVI będzie przewodził Kościołowi.

To wydarzenie stało się dla mnie wielkim natchnieniem, gdyż wyczuwam od tego Człowieka wielką pozytywną energię i moje pokłady optymizmu zostały po wielokroć wzmocnione.

Uzupełnieniem tego doniosłego wydarzenia stały się dwie rzezczy w moim życiu osobistym - świetny wynik na maturze ustnej z j. angielskiego i wielki przełom w moim życiu miłosnym.

Z pewnością ten dzień zapamiętam do końca życia.

Pierwszą rzeczą, którą założyłem, zdawszy sobie sprawę z nowo obranej drogi, było, że nic nie jest pewne i że w zasadzie nic nie wiem. Mogę jedynie przypuszczać, że to co robię jest właśnie tym, co robię. Cała reszta przychodzi sama z siebie.

Wieczny (jak już mówiłem - prawie) i niepoprawny mój optymizm nie jest wcale postawą negacji wszystkiemu, co w ogólnym mniemaniu uważa się za pesymistczne tudzież nierealne. Taka postawa bowiem świadczyłaby o zaniku kontroli nad tym, co się robi i, trzeba to powiedzieć, głupocie. Czym innym bowiem jest postawa zaprzeczenia a wewnętrzny, emanujący spokój, pozwalający trzeźwiej i jednocześnie optymistyczniej spojrzeć na sytuację.

Spytał się ktoś, czy mój optymizm jest wrodzony, czy wyuczony. Otóż ani to, ani to. Nie nauczyłem się go, bo nigdy tego nie chciałem. Żyłem w takim pogarszającym się stanie pół-apatii i nie interesowała mnie poprawa. To jakby na mnie spłynęło. Nie w jednym określonym momencie, bo nie pamiętam czegoś takiego, a nie jest to rzecz niezauważalna. Dopiero gdy sobie uświadomiłem tę zmianę, zrozumiałem, że moje życie stało się lepsze. Mam nad nim teraz większą kontrolę i wiem do czego chcę dążyć. Ale nic na siłę. Okazuje się, że na wszystko przychodzi właściwa pora. Ale na ten temat przyjdzie jeszcze czas.